Αν ποτέ θυμηθείς
τα τραίνα που φύγανε
μη κλήσεις τα μάτια, μη γίνεις κομμάτια
Απλά ... χαμογέλασε
Εγώ δε μπορώ
πια να παιδεύομαι
κι άλλο να καίγομαι
σ' αυτή τη φωτιά
Ποτάμι βαθύ
μέσα μας κρύβεται
και για όλα ευθύνεται
το πάθος ζεστό
Μετά από καιρό
πια παραδίνομαι
για πάντα ... αφήνομαι
στο μαύρο βυθό
Κάποτε ...
Κάποτε όταν πια ξεχάσουμε
μια ζωή που μαζί περάσαμε
θα 'ναι αργά και το όνειρο θα σβήσει
Θα 'ναι αργά κι όλα αυτά που ζήσαμε
σα σκιές στο κενό θα ρίξουμε
Μοναξιά στο μεγάλο παραμύθι ...
Σε μια ξένη απ' τον κόσμο ακτή περπατάω
Δε ξέρω γιατί, ούτε που πάω
Στη χαμένη απ' την άμμο ματιά σου ξεσπάω
Το χρόνο που πια δεν κυλά τραγουδάω
