Για την ιστορία
Η αρχή έγινε με ένα δείπνο. Το επίσημο κάλεσμα φιλοξενήθηκε στην αίθουσα «Crystal Ballroom» του ξενοδοχείου «Biltmore» στο Λος Άντζελες, μετά τη συγκρότηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 1927. Αυτό στάθηκε και η καλύτερη αφορμή για να συζητήσουν οι άνθρωποι του κινηματογράφου τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να τιμήσουν επαγγελματίες που με την ξεχωριστή δουλειά τους έβαζαν το δικό τους λιθαράκι κι ανέβαζαν το επίπεδο της βιομηχανίας του κινηματογράφου σε κάθε τομέα. Έτσι, κατέληξαν στη δημιουργία ενός βραβείου. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρίας ΜGΜ, Cedric Gibbons, δεν έχασε χρόνο. Πήρε την ιδέα κι άρχισε να τη γυροφέρνει σε διάφορους διακεκριμένους καλλιτέχνες, οι οποίοι μπήκαν στον ... πυρετό της προετοιμασίας, υποβάλλοντας ο καθένας τα σχέδια του. Ο γλύπτης George Stanley ήταν, όμως, εκείνος που επιλέχθηκε τελικά να δημιουργήσει τη φιγούρα ενός ιππότη που στεκόταν πάνω σε μια μπομπίνα, κρατώντας στα χέρια του, που τα είχε σφιχτά σταυρωμένα στο στήθος, ένα μακρύ σπαθί σταυροφόρου.
Επί του εργαστηρίου
Μπορεί να χρειαστεί 10ετίες κάποιος για να κερδίσει ένα Όσκαρ, αλλά το να κατασκευάσει το χρυσό - για πολλούς - αντικείμενο του πόθου δεν απαιτεί παρά μόνο μερικές ημέρες. Ο χρόνος που χρειάζεται για να κατασκευαστεί ένα αγαλματίδιο, στα εργαστήρια της κατασκευάστριας εταιρίας «R.S. Owens and Company» του Σικάγο, είναι περίπου μιάμιση εβδομάδα. «Τα αγαλματάκια μπορεί να κοστίζουν συνολικά περίπου 20.000 δολάρια, αλλά αξίζουν εκατομμύρια για τους αποδέκτες τους», τονίζει ο πρόεδρος της «R.S. Owens and Company», Scott Siegel.
Η διαδικασία κατασκευής κάθε αγάλματος ξεκινά από τη δημιουργία του καλουπιού, που γίνεται από ένα κράμα κασσίτερου, χαλκού και αντιμονίου, καθώς κι άλλων διάφορων μετάλλων, τα οποία παραμένουν καλά κρυμμένα μυστικά της εταιρίας. Αφού σχηματιστούν οι μορφές, καθαρίζονται και γυαλίζονται μέχρι να εξαφανιστούν όλες οι ατέλειες στην επιφάνεια τους. Έπειτα από μια ώρα γυαλίσματος, το αγαλματάκι επιμεταλλώνεται με ηλεκτρόλυση με τέσσερα διαφορετικά υλικά: χαλκό, νίκελ, ασήμι και, τέλος, μια βαριά στρώση χρυσού 24Κ. Το κάθε άγαλμα βυθίζεται σε καθένα από τα τέσσερα αυτά μέταλλα με τη σειρά. Μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία επιμετάλλωσης, ο θείος Oscar βιδώνεται στη μεταλλική του βάση. Στο τέλος, κάθε άγαλμα αριθμείται. Η Ακαδημία ξεκίνησε να αριθμεί τα αγαλματίδια από το 1949, αρχίζοντας από το Νο 501.
Express, on air
Μόλις η κατασκευή του αγάλματος ολοκληρωθεί πλήρως, πακετάρεται το καθένα ξεχωριστά σε μια πλαστική θήκη από αφρώδες υλικό, το μέγεθος της οποίας είναι λίγο μεγαλύτερο από ένα κουτί για παπούτσια. Οκτώ από τις θήκες τοποθετούνται σε χάρτινα κιβώτια και στέλνονται αεροπορικώς στα γραφεία της Ακαδημίας, στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια. Τα κιβώτια αποστέλλονται express, αλλά χωρίς κανένα άλλο ιδιαίτερο διακριτικό πάνω τους. Μετά την τελετή της βράβευσης, η κατασκευάστρια εταιρία χαράσσει τις πλακέτες με τα ονόματα των νικητών και τις στέλνει στο Χόλιγουντ, για να επικολληθούν στα αγαλματίδια. Τα Oscars που δεν περνάνε με επιτυχία από κάποιο στάδιο του αυστηρού ποιοτικού ελέγχου, τα κόβουν στα δύο αμέσως, τα λιώνουν και ξαναρχίζουν εκ νέου την κατασκευή τους.
O χρόνος είναι χρήμα
Η εταιρία «R.S. Owens» δουλεύει πάντα με πολύ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, γεγονός που σημαίνει ότι βρίσκεται ένα χρόνο μπροστά. Με λίγα λόγια, τα βραβεία που θα δοθούν σήμερα έχουν κατασκευαστεί πριν ένα χρόνο και απλώς περιμένουν τον παραλήπτη τους. Η συγκεκριμένη διαδικασία ξεκίνησε με αφορμή την κλοπή των 55 αγαλματιδίων, το Μάρτιο του 2000, τα οποία «εξαφανίστηκαν» στη διαδρομή απ' το Σικάγο στο Λος Άντζελες. Πενήντα δύο από αυτά ανακαλύφθηκαν εννιά μέρες αργότερα, δίπλα σ' ένα σκουπιδοτενεκέ, στο Λος Άντζελες. Ο «σωτήρας» τους ονομαζόταν Willie Fulgear και με την πράξη του αυτήν κέρδισε 50.00 δολάρια και μια θέση ως επίτιμος καλεσμένος στην απονομή εκείνης της χρονιάς. Μέρος των χρημάτων που πήρε, βέβαια, τα διέθεσε για να νοικιάσει το σμόκιν που φόρεσε τη βραδιά των Oscar!
Η καθαριότητα σκοτώνει!
Η εταιρία, όμως, δεν είναι μόνον υπεύθυνη για την κατασκευή των νέων αγαλματιδίων, αλλά και για τη συντήρηση των παλιών. Από το 1995 μέχρι και σήμερα, έχει επιδιορθώσει περισσότερα από 160 αγαλματάκια. Κάποιοι χρησιμοποιούν χημικά για να τα γυαλίσουν, με αποτέλεσμα να περνάει η ουσία μέσα στο αγαλματίδιο και να το καταστρέφει μερικώς. Κάποιοι άλλοι το φυλάσσουν σε μέρη όπου εύκολα διαβρώνεται το υλικό του. Πάντως, εσείς, αν ποτέ κερδίσετε το βραβείο, θυμηθείτε ότι, αν πιάσει σκόνη, απλά ξεσκονίστε το μ' ένα απαλό κομμάτι υφάσματος. Έλεος!
Έκθεση
Τα νεόκοπα αγαλματίδια που θα παραδοθούν στη φετινή τελετή απονομής της Ακαδημίας παρουσιάστηκαν σε έκθεση για πρώτη φορά στη Ν. Υόρκη. Τα 50 χρυσά τρόπαια εκτέθηκαν στην Times Square. Η έκθεση ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου και, στη συνέχεια, ταξίδεψαν στο Λος Άντζελες, για την τελετή, που θα πραγματοποιηθεί σήμερα. «Δεν είναι κάτι που βλέπεις συνήθως. Έτσι, αν δεν έχεις ένα θείο, μια θεία ή κάποιον που να κέρδισε το βραβείο, οι πιθανότητες να το δεις από κοντά είναι ελάχιστες», δήλωσε το μέλος της Ακαδημίας Randy Haberkamp
Μετά από τις παραφιλολογίες σχετικά με τα τραγούδια που μας πασάρανε για να διαλέξουμε για την EuroVissiOn, μετά το μεσημεριανό σήριαλ με την Τατιάνα Στεφανίδου σχετικά με τη ψηφοφορία 40%-60% (Televoting-Κριτικής Επιτροπής) που αρχικά είχε ανακοινωθεί (και συνεχίζει να υφίσταται στο http://www.eurovisionathens.gr/news.asp?id=214189), τελικά διαλέξαμε το «Everything».
