Η απελπισία του Θεσσαλονικιού ...

Αγαπητή … Μέλπω (άσχετο),

Η ζωή στη Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στον μικρόκοσμό μου βρίσκεται σε μια γενική ανακατωσούρα.

Είμαι αναγκασμένος τα πρωινά, ξεκινώντας για το γραφείο, να πηδάω σκουπίδια – όπως του Α-Γιαννιού με τις φωτιές θυμάσαι; - και αναγκάζομαι να βλέπω τη σερβιέτα της διπλανής γειτόνισσας τσουρομαδημένη από τα γατιά και τα σκυλιά.

Η πτωμαΐλα δε, έχει εξαπλωθεί σε όλη την πόλη.

Σα να μη φτάνει αυτό, κάθε κάδος με τα αντίστοιχα σκουπιδάκια του καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο τρία αυτοκίνητα μαζί.

Καθημερινά, κάνω 45 λεπτά για να βρω parking και ο Δημαρχούκος μας – κ. Παπαγεωργόπουλος – κάνει ανάπλαση της οδού Ολυμπιάδος, προσθέτοντας μια διαχωριστική νησίδα από το σχολείο της Αποστόλου Παύλου μέχρι την παλιά Λαχαναγορά. Πρέπει να ξεχάσω τα στενά που χρησιμοποιούσα ως τώρα στην αναζήτηση του θησαυρού-parking.

Βέβαια, προηγουμένως μας είχε φτιάξει τα πεζοδρόμια και το παρκάκι μας, ξέρεις, εκείνο το Τρίγωνο των Βερμούδων που σου έλεγα παλιότερα, που μας είχε περιορίσει και πάλι το χώρο στάθμευσης. Η εκκλησία ωστόσο, είχε προλάβει και καβάτζωσε 2 θέσεις στάθμευσης για τα αυτοκίνητα του παπά και του νεωκόρου.

Δεν πρόβλεψε κανένας όμως Δήμαρχος ή Αντιδήμαρχος Αρχιτεκτονικού πως δεν υπάρχουν parkings ή διαθέσιμοι χώροι στάθμευσης ή δημοτικοί χώροι στάθμευσης! Αν δεν μας βάλει το μέτρο της ‘στάθμευσης των κατοίκων της περιοχής’, θα μετακομίσω, θα τον χάσει τον Έλληνα δημότη του και θα μείνει με τους υπολοίπους εισαγόμενους από τρίτες χώρες (εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης).

Η σκόνη δε … άλλο πράγμα. Το αμαξάκι μου, από κόκκινο έγινε άσπρο-ροζ. Πόρτα στο σπίτι δεν ανοίγω γιατί η μαμά φοβάται μην ασπρίσουν τα μαλλάκια μου.

Μέλπω μου, το χειρότερο ήταν όταν κλείστηκα στο ασανσέρ. Η ΔΕΗ μας κόβει κάθε τόσο το ρεύμα … Πάω το πρωί στο γραφείο, δε μπορώ να δουλέψω γιατί δε μπορώ να κόψω τιμολόγια. Το απόγευμα αναγκάζομαι και ανεβαίνω με τις σκάλες – μετά την κούραση όλης της ημέρας φορτωμένος σα γάιδαρος . Το βράδυ δε, έχω βάλει μπαταρίες στο κασετόφωνο και παίζω Μαρινέλλα «Μας κόψαν απόψε το φως – καλά να τους έχει ο Θεός». Και έχω και τη μαμά να μου λέει: «Εμείς τότε δεν είχαμε ρεύμα, δεν πάθαμε τίποτα, γι’ αυτό οι οικογένειες ήταν ενωμένες, μαζευόμασταν και μιλούσαμε», κατάλαβες μου πέταξε και τη σπόντα πως είμαστε σαν ξένοι.

Ναι όμως, δεν είμαστε στην εποχή του Ομέρ Βρυώνη πια … και η γενιά μου συζητάει … στο internet! Επίσης, την κυρία ΔΕΗ την πληρώνουμε ούτως ή άλλως. Επίσης η τεχνολογία προχώρησε τόσο που το ρεύμα είναι απαραίτητο για να μαγειρέψεις, να διασκεδάσεις, να δουλέψεις.

Προχτές είχα πυρετούλη ... τα φαρμακεία ήταν κλειστά.

Επίσης ... δε μπορώ να σου στείλω λεφτά! Θα περιμένεις στην ξενιτιά γιατί απεργούν και οι τράπεζες. Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος έχει προβληματάκια και δεν πραγματοποιούνται εμβάσματα στο εξωτερικό. Sorry ...

Στην εταιρία μας πάντως, να ξέρεις, χρωστάει ο Δήμος Πολίχνης και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. "Με τα γεγονότα που έγιναν με τον Ζαχόπουλο, το Υπουργείο Πολιτισμού έκοψε τις χορηγήσεις, κι εγώ δεν έχω πληρωθεί", μου είπε η υπάλληλος. Κι εγώ της αποκρίθηκα "Επειδή γάμησε ο Ζαχόπουλος δεν θα πληρωθούμε εμείς;". Επειδή μια υπάλληλος τον 'ανακούφησε' δηλαδή, πρέπει να το πληρώσουμε όλοι εμείς;

Μέλπω, θα έρθω να σε δω για διακοπές. Αμερική είναι αυτή, μπορεί να βρω να δουλέψω ως σερβιτόρος. Όμως θα με σέβονται … οι δημοτικές υπηρεσίες. Οι κρατικές υπηρεσίες. Οι πάροχοι δημόσιων αγαθών.